Er is een tendens in onze maatschappij om alles te dualiseren. Alles wordt herleidt tot het ene of het andere. Ook het geloof in de zogenaamde clash tussen beschavingen, de idee van een cultureel conflict tussen het seculiere Westen en de islam, is gebaseerd op een liefdeloze en starre tweedeling.

Op een duale manier naar de wereld kijken, is alsof je het bestaan van yin en yang erkent, maar niet hun voortdurende interactie en hun eindeloos balanceren en terugkeren naar het middelpunt. Het zou zijn als het erkennen van de zee en het strand, maar niet van de golven en de getijden. Echter vullen yin en yang elkaar net aan; samen vormen ze een ronde eenheid. 

Ook in de wereld zie je dat bepaalde manifestaties op hun hoogtepunt het meeste potentie in zich draagt om te vallen. Zo heeft de 'veryanging' van de medische wetenschap, de zoektocht naar alternatieven versterkt. Behandelingsmethoden als homeopathie en acupunctuur, die eerst niet meer dan een onderstroom vormden, winnen aan populariteit en erkenning. Op die manier is het globale eenheidsveld altijd in balans; net zoals er voor elke nieuwe maan, een volle maan is, of als er iets heel lichts is, is er iets heel donkers. Zo blijft de harmonie bewaart.

Als mens maak je onvermijdelijk deel uit van deze dans van het leven. Heb je momenten van euforie, dan zal je op andere momenten heel diep gaan. Als je op een denkbeeldige gevoelsschaal plus tien bereikt, ontmoet je ook min tien. Wil je emotioneel in balans zijn, dan is de uitdaging het dualisme te overstijgen en in te ruilen voor polariteit. Een absolute voorwaarde om dit te kunnen, is met een open hart zijn. Dit maakt dat je kan houden van wat je bent, van wat je niet bent en van de voortdurende wisselwerking ertussen. 

Vanuit liefdeloosheid blijf je kijken in dualismen: je ziet wat je niet bent en verwerpt het. Met een open hart kun je negatieve schaduwneigingen erkennen en ze verbinden met je positieve kanten.